Onlangs vertelde iemand in een coaching dat de dood van haar hond, die in haar armen stierf, hartverscheurend was en dat ze daar nog iedere dag aan dacht. De interviewer durfde daar niet op door te gaan omdat duidelijk was dat hier een grote emotie achter stak. Hij vroeg: “Heb je nu een nieuwe hond?”. Later zei de geïnterviewde dat ze liever meer had verteld over het verlies van en het verdriet over de hond. Terwijl de interviewer haar wilde sparen en er dus niet op doorging. Les: als iemand zelf een emotie oproept door erover te praten, wees dan niet bang om daar aandacht aan te schenken. Vragen als 'Hoe ging dat, beschrijf die situatie, waar was het, wie was er nog meer bij, hoe ging het daarna?' zijn niet indiscreet als ze uit echte belangstelling gesteld worden. Vaak is de interviewer banger voor de vraag en het antwoord dan de geïnterviewde. Anders zegt hij/zij het wel: Daar wil ik liever niet over praten. En als er dan een traan vloeit: wees even stil in plaats van het cliché: “Ik zie dat het je emotioneert.”