We hadden een druk juridisch weekje. Want niet alleen gingen we bij het OM in

Amsterdam op bezoek, we waren ook bij de strafrechters in de stad Groningen. Maar

daar gaat het nu even niet over. Laten we het hebben over onze treinreis heen en

weer en wat we daarvan opgestoken hebben. Een lekkere lange reis, en zo spreek je

nog eens iemand.

Het begon al in Amsterdam, direct na instappen. Ik liet het woord ’Ajax’ vallen

tegenover Hanneke, die immers om de week op de Arena tribune zit met haar

seizoenskaart. Ze wordt al gelukkig als ze die groene grasmat ziet, zegt ze, zelfs nu,

dus ze is een diehard fan. Maar dan de man die tegenover mij zat! Op weg met een

enorme bos bloemen naar zijn zuster die hij al sinds de eerste lockdown niet meer

gezien had. Aandeelhouder van Ajax en vanzelfsprekend een groot analist van de

huidige niet zo rooskleurige staat van het elftal. Hanneke kwam meteen in de oer

Interview Houding die wij onze cursisten ook altijd aanraden: vraag als een

nieuwsgierig kind, vraag als iemand die in een net ontvlamde verliefdheid alles wil

weten van degene die voor je zit, wees ongelimiteerd nieuwsgierig. Dat is de

basishouding en hou tegelijk al die 1000 andere dingen in de gaten die ook komen

kijken bij een goed interview en pas die ook toe. Multitasken op hoog niveau. Maar

laat die open nieuwsgierigheid de motor zijn die eerst moet aanslaan.

Zo hadden we een fantastische reis waar we alles te weten zijn gekomen niet alleen

van de Ajax-man, maar ook van de aardige vrouw die net aarzelend met pensioen was

gegaan en een lat-relatie met haar verse echtgenoot onderhoudt pendelend tussen de

hoofdstad en het diepe platteland van Drenthe. En zo hoorden we van onze

enthousiaste positieve conducteur dat hij weliswaar nog 10 weken verlof open had

staan die hij maar niet kon opnemen vanwege ernstig personeelstekort en een te druk

rooster, waarin een maaltijd opgegeten moet worden tussen de trein, een NS-gebouw

beklimmen naar de bovenste verdieping waar een magnetron staat, eten opwarmen

en opeten en dan weer terug in de trein - en dat binnen 25 minuten!, maar toch heel

tevreden over zijn werkgever is omdat hij zo keurig behandeld wordt.

Helemaal aan het eind van de dag waren we samen moe met een jonge vrouw die net

haar eerste werkweek bij een IT bedrijf had gehad en even helemaal

uitgecommuniceerd was (haar werkveld) maar toch weer lekker op haar praatstoel

kwam - en daar komt dopamine bij vrij, wist u dat? We doen niets liever dan over

onszelf praten. Daarom is het ook zo moeilijk om vragen te stellen die niet over

onszelf gaan. Daarover een andere keer.